Over mij

Als moeder van twee prachtige jongens met ieder hun eigen "rugzak" heb ik mij jaren lang meer hun secretaresse en advocaat gevoeld dan hun moeder. Er wordt vaak niet gezien hoeveel tijd en energie er in gaat zitten en van jou wordt verwacht dat je dit naast je werk, huishouden en sociaal leven "gewoon" maar blijft doen. En natuurlijk doe je dat voor je kind! Ik heb regelmatig gekscherend geroepen "het zou een vak moeten zijn". Mijn zoektocht om een professional te vinden die dit voor mij zou doen, liep op niets uit. Ik heb mij er uiteindelijk bij neergelegd en ben ik gaandeweg zelf die professional geworden in alle geregel en communicatie rondom mijn jongens. Puur om voor mezelf de communicatie zuiver maar ook mijn verschillende rollen duidelijk te houden. Het effect was, dat mijn gesprekspartners niet om mij heen konden en mij wel serieus moesten nemen. Dit is een heel goede ontwikkeling geweest in mijn professionalisering als Zorgbehartiger. Ik heb daarnaast veel professionele ervaring in (crisis)communicatie, management en training/coaching en met de combinatie van dit alles zet ik mij nu in om andere ouders te ondersteunen in het ingewikkelde pad rondom de begeleiding van hun bijzondere kinderen.

Ik ben van een fulltime werkende moeder, werkzaam in een leidinggevende functie bij Prorail, via een parttime droombaan als Senior Leerbegeleider bij NSO, gekomen tot een een mantelzorgende thuisblijfmoeder die in de WIA zit; voornamelijk vanwege de complexe gezinssituatie.

Mijn oudste zoon Milan kreeg met 9 jaar de diagnose ADHD en ODD en wat erg bij mij is blijven hangen is dat er door de behandelende Orthopedagoge verbaasd gereageerd werd: hoe ik het al die tijd nog zo goed heb kunnen doen? Een reactie die ik de jaren daarop wel vaker zou krijgen. Natuurlijk waren er signalen maar elke keer veegde ik deze weer van tafel, bijvoorbeeld wanneer een vriendin met haar zoontje koffie kwam drinken en ik hetzelfde gedrag als dat van Milan herkende. Ik was weer even gerustgesteld en dacht “het is vast een fase”. Zo ook toen hij naar school ging en de vergelijking met nog veel meer kinderen gemaakt kon worden. Dit in combinatie met mijn enorme doorzettingsvermogen, mijn soms tot waanzin drijvende “glas is half vol” mentaliteit en volhardende weigering om in hokjes en onmogelijkheden te denken, maakte dat we Milan vrij laat lieten onderzoeken. Ik werd door de huisarts doorverwezen naar een bepaalde instantie, waar naar zeggen “altijd naar doorverwezen werd” en dat was de eerste stap in de eeuwige strijd om het juiste voor mijn kind – en later kinderen – te krijgen. Want alhoewel een gebaand pad niet altijd slecht hoeft te zijn, wanneer het om het welzijn van mijn kinderen gaat mag ik toch best even checken wat er allemaal nog meer is?

Gek genoeg zijn we nu 11 jaar verder en het lijkt nog steeds bijzonder wanneer ik verder wil kijken dan mijn neus lang is. De wereld van uitzonderingen is verre van transparant. Die zogenaamd volledig kant en klare draaiboeken met “if/then scenario’s” liggen niet op de plank, alhoewel het op die manier wel gebracht wordt. En natuurlijk zijn er genoeg situaties waarbij de reeds gevonden “paden”’ goed te bewandelen zijn en deze ook echt de oplossing zijn voor je kind. Er zijn echter ook nog teveel kinderen bij wie dat niet het geval is en die vallen samen met hun ouders tussen wal en schip. En daar ben ik vaak genoeg aan het watertrappelen geweest met mijn zoons, om ons hoofd boven water te houden. Wat dan juist nodig is van onderwijs, ondersteuners, hulpverleners en andere betrokken instanties, is lef. Lef om te kijken naar wat nodig is, lef om toe te geven dat de gevestigde orde niet toereikend is, lef om naar jezelf en je organisatie te kijken en de ook de “gaten” te kunnen zien. Lef om het “weten” los te laten en weer echt nieuwsgierig te zijn. Alleen kost het tijd om tot zo’n andere mindset te komen. Ja, ook voor deze professionals, die soms af en toe alleen mens zijn zoals ook wij ouders.

En zij staan ’s morgens niet op met de gedachte “hoe ga ik vandaag voor zoveel mogelijk ouders het leven zo zuur mogelijk maken”.

Met dat inzicht ben ik vol goede moed de gesprekken weer aangegaan, in de hoop om iets van dat lef aan te spreken. En dat is lastiger dan ik dacht, want ik werd vaak gezien als “zo’n moeder” in plaats van een volwaardige gesprekspartner. Maar wanneer het dan na een zoveelste keer wel lukte, gaf het een boost om hiermee verder te gaan. Het lukte echter te vaak nog niet. En het koste elke keer zoveel van mezelf om weer op te krabbelen. Het werd mij tijdens zo’n opkrabbelmoment steeds meer duidelijk dat er nog heel veel werk te verrichten is in die wereld van uitzonderingen. En ik begon te geloven dat hierin een rol voor mij was weggelegd. De al eerder genoemde gedachte “Het zou een vak moeten zijn” kwam steeds vaker bovendrijven en werd ook hardop gezegd! Ik kan mijn vinger niet op het exacte moment leggen, als er al een exact moment was. Er groeide een idee in mij en een nieuwe passie was geboren: Suus Ontzorgt.

Ik heb een duidelijke missie voor ogen: Alle ouders mogen weer ouders zijn. Klinkt dit goed? Neem dan vandaag nog contact op met mij.